DAYI...

Biz Apatmanın merdivenlerinde, harmanlarda, sokaklarda coşkun akarsular gibi sel olup akarken yatağımıza sığmaz taşarken , sen kendi dere yatağında sesizce aktın ... hep zarif...kırılgan...naif
Hasta dediklerinde her zamanki hallerinden biri sandım...

İpek çarşaflara alışkın bedenin, köyün o ''pur'' dedikleri killi toprağına bırakılırken, teyzemlerin toprakların içindeki taşları bile ayıklamaya çalışmalarını izlerken, Ben biliyordum ki Annem elinde süt bardağı ile bekliyor seni... Bunu iç uyu diyecek sana...bak artık hiç bir yerin acımıyacak diyecek..Bak artık ablanın koynundasın artık...

Annemin en yakın arkadaşı taa uzaklardan geldi, Canım arkadaşım dedi bağıra çağıra, kimseyle senin gibi olmadı , olamadı... doyamadım arkadaşlığına... kardeşinide uğurladık yanına...Bizler gıcıların, paşaların her yerden koptuk geldik... Halbuki, bu yıl Orduya gelmeyeceğim demiştin herkese... Ben O'nu getiririm mi? demiştin...

Otobüs gelip de ben binene kadar balkonda oturur bizim sahilde yaptığımız şamatayı izlerken... ben hep senin yemek saatine denk gelen, yemeğinin soğumasına neden olan gitmelerime sinir olurdum...Hadi git git içeri gir diye sana seslenirken sen sadece olsun olsun anlamında sessizce başını sallardın sadece...Ben de hep içeri girmeni söyler hem de hala oradamısın diye çaktırmadan bakardım...

Orkestra tango çaldığında ben saklanır, sen beni mutlak saklandığım yerden çıkarır , birlikte tango yapardık ya... bilsem saklanmaz... saatler boyu tango yapardım seninle...

Biz seni 19 Mayıs sabahında uğurlarken , bir taraftan da bandolar geçti yanımızdan. Ordu'nun en yakışıklı , en kibar delikanlısını böyle uğurladılar...

Güle güle Durmuş Sipahioğlu... artık Cumhuriyet Baloları sensiz eksik... tangolar öksüz kaldı...