GÖNÜL YORGUNU

uyanamadığım bir rüyada gibiyim... bir günde 2200 km yol yaptım... DAYIMI sonsuzluğa uğurladım... Şimdi Evdeyim... Ne çabuk oldu her şey. Sanki bir yerlere ışınlandım , geri geldim.

Ordu'ya giderken birden sabah oldu, şaşırdık... sanki geceyi yaşamadık dedi Oya...Saat farkını gözlerimizle şahitolduk.

Ordu kısmını tek tek anlatmayacağım... acıydı... ve tazelenen acılar vardı... yüreğime tek iyi gelen Burcu ve Doğa'yı görmemdi.

Dayımı son yolculuğuna uğurladıktan bir saat sonra yeniden yola çıktık. Oya'nı Eşi , Kadir'in iş yerinin Samsun Bayisi, yolda bizi bir kaç kez arayarak, yemek molası vermemizi ısrarla rica edince kıramadık uğradık. Bir 45 dk mola verdik orada. Sonra yol... yol.Gece üç gibi evde oldum. Geldiğimde kötü bir sürpriz bekliyordu. Üst katın zeminden geçen su borusu sızıntı yapmış, bizim mutfağa damlamaktaydı. Tabi bunun o borudan kaynaklandığını ertesi gün öğrendik... Ben gecenin üçünde üst katın ziline bastım. Onlarda şaşırdı, çünkü görünürde hiç bir şey yok... Hemen vanalarını kapattılar... ve ertesi gün gelen tesisatçı olayı çözdü. Neyseki kayda değer bir sıkıntı yaşamadan atlattık. Saat on bire doğru da Zuz geldi. Ve aynı günün akşamı Babamı evine yolcu ettik. Sabah aradı , evine rahatlıkla ulaşmış....

İki gün üst üste Cancan'ın bizde oluşu, sonra benim Ordu'ya gidişim, dün Babamın gitme telaşı , Cancan'ın Büyük Dedeyi yolcu etmeye gelip, gelmişken evi biraz daha karıştırması derken bizim ev, evden gitmişti... Bu gün hummalı bir temizlik vardı... Pırıldadık... sonra Görümcem ve kızı Meral geldi, başsağlığı ziyaretine,Gamsegamse'de gelmişti... Birlikte çay içtik.

Annem hep en zoru gönül yorgunluğu derdi... Evet en büyük yorgunluk gönül yorgunluğuymuş...

not: Telefonlarınız ,mailleriniz... yorumlarınız en önemlisi de kendinizi, yanımda olduğunuzu hissettirdiğiniz için bin teşekkür hepinize....