Polyanna Polyanna nereye kadar

Pozitif olmak eğer pozitif olursan kolaymış anacım... Bu aralar bi tepinesim var, yankı yapmayan dağlarda bağırasım var, sesim dahi dönmesin bana...Mesela bu gün yine aynen böyle hissettim . Niye mi?.Bir kitaplığa ihtiyacım vardı, çok da araştırasım yoktu, Ataletim canım benim gibi yaratıcılığım da yoktu. En iyi bizizzzz bir numarayız diyen mobilya markalarından birinden kitaplık aldım. Bu gün getirdiler, tam montaj yapacaklar bir baktım , aldığımla alakası yok. Niiii diye bir bağırmışım, adamlarla birlikte kocam bile zıpladı.Apar topar gittiler, yarına kaldı. Masanın üstü kitap yığınıyla dolu, bir köşesinde akşam yemeğimizi yedik. Akşam yemeği dedim de öf ki öf , kocam benim ya , şahane sarı kanatlar almıştı. Lüferin bir küçük kardeşi olur ,kendisi.Ondan küçüğü de çinekoptur. Greenpeacelerin yemeyin , bırakın büyüsünler dediği hani. Balıkçılarda bunlar göç balığı, burada durup büyümüyorlar ki dedi geçende, yani geçerken önlerini kesip , hepiciini yiyelim, sonra da lüferi bir şehir efsanesi olarak anlatırız çoluk çocuğa...

Şimdi kendime bir kahve alacağım ve hastane macerasından önce okuduum ve tam bitmek üzereyken kalan ve öyle bir kitap okuduğumu bile unuttuğum Venedik'te 1000 günün vedasını yapacağım, Fatmagül başlayana kadar.Sonra hangisine başlamaya karar veremediğim iki kitabım var sırada...

Bir de çok özel bir teşekkürüm var, kendisine hepinizin önünde teşekkür etmek istedim. Kendisi telefonunu benim için 24 saat açık tuttuğunu söyleyen, Ataletim canım benimdir. Hekim olarak, arkadaş, dost olarak , sadece kızkardeşlik için hep yanımda oldu. Geçen yazımda yazdığım, Babamın su içerken her seferinde boğazına kaçırıp bize yaşattığı kabusları, bana telefon açıp,önce neden bunu blogda okuyorum fırçasını atıp sonra da bir hekim olarak çözmüştür.Bin teşekkür Ataletimm canım benim...

Yazı başlığı Yeliz'in yani Günün Çorbasının bu günkü yazısından esinlenmedir. Yeliz koca bir yorum yazdım yazına ama uçtu gitti... Döncem ben sana

Şimdilik gittim ben.