Lalenin Bahçesi

Bir kırmızı Lale işte.
Kitap okumayı, sohbeti, sinemayı, İstanbul'u ille de Üsküdar'ı sever. Olmazsa olmazları ailesi, Zuz, Cancan ve denizdir.
Çok şiir okumaz ama okursa Atilla İLHAN ve Orhan VELİ okur. Paylaşmazsa görmüş gibi okumuş gibi hissetmez kendini...

30 Eylül 2013 Pazartesi

HUSH!

Hayat,insana garip oyunlar oynuyor.Hiç ummadığın zamanda,hiç ummadığın bir şeyle karşına çıkıyor.Bundan iki yıl önce Nazlı'nın  yıl sonu gösterisine gittiğimde; Türkiyenin en önemli kurumlarından birinin başında olan birinin  bando takımından arkadaşım olduğunu  görmüştüm. Gerçi o beni tanımış ben onu tanıyamamış mahcup olmuştum ama o da-üzülmeyin ben lisedeyken çok silik bir tiptim demişti:)Yine de çok güzel bir  raslantıydı,tanıdıklardan konuşmak çok hoş olmuştu.

 Nazlı,beni yine çok hoş bir raslantının kucağına attı ve bu kez çocukluk anılarımı canlandırdı,o eski günleri yeniden yaşamama neden oldu.

Ordu'da benim yaşadığım mahalle şimdilerde moda deyimle bir azınlık mahallesiydi... Ermeni komşularımızla birlikte yaşardık. Ama sonraki yıllarda  her gidişte ,artık birinin orada olmadığını görüyordum. İstanbul'da olanlarla görüşmemiz çok uzun yıllar sürdü ama sonraları onlar da gittiler.
Geçen gün Nazlı; elinde bir cd ile çıkageldi...

Berke Baş; Nazlı'nın bir öğrencisinin velisiymiş. Ordu'da yaşan Ermenilerle ilgili bir belgesel çekmiş. Hush-Nahide'nin Türküsü... Belgeselde adı geçen Nahide Hanım; Berke Baş'ın anneannesi...Ben çok başka bir gözle ve duyguyla izledim... Nasıl duygulanmayayım, sözü edilenler benim çocukluk mahallem ,bayram hatıralarım arasında en önemli yer tutan lacivert kadife jilemi diken Zıvart Abla,annemlerin çok sevdiği Eşbe Teyze...Babamın av arkadaşı Süren Amca'nın eşi Kuvar teyze... İlk dişim çıktığında; dişimi evinin damına attığım Dikran Amca..., Gelenekler gereğince çocuklar ilk çıkan dişlerini okumuş,mevki sahibi birinin damına atarlardı ki biz hepimiz  Dr Dikran Amca'nın damına  atardık. Ne de olsa aynı evde yaşan kız kardeşi de eczacıydı... Biz atarken,annesi de cama çıkar,yan taraftan atın ,oranın damı daha alçak derdi:)... Harut Amca ile yapılan röportajda artık göz yaşlarımı tutamadım. Kızı  Suna ile aynı okuldaydık. Ben mezun olunca bıraktığım bando takımının majörlüğünü o üstlenmişti..
Yıllar sonra,evliliğimizin ilk yıllarında kocam ile Ordu'ya gitmiştik. Çarşıda dolaşırken-Aaa bizim kızmış diye bir ses duydum. Dönüp ,baktığımda Harut Amca ve eşi Lidya Teyze olduğunu gördüm. Kucaklaştık, Harut Amca 'nın bakırcı dükkanında oturup çay içip,sohbet ettik...



Bu belgeseli izleme olağını bulup bulamayacağınızı bilmiyorum o yüzden Nahide Hanım'dan söz etmek isterim. Nahide Hanım,ailesi göç sırasında giderken geride kalan ermeni çocuklardan. Bir müslüman aile tarafından büyütülmüş ve bir müslümanla evlenmiş. Ermeniyim ama müslümanım dermiş hep. Hiç çocuğu olmamış ve eşinin ikinci evliliğinden olan oğlunu kendi çocuğu gibi büyütmüş. Henüz beş yaşındayken onu okula yazdırmış ve geri kalmasın diye hergün sırtında derse  götürüp getirmiş. Belgeselde  bu çocuğun şimdi mimar olduğunu görüyoruz. Komşularıyla yapılan röportajda en çok ilgimi çeken,bir kadının sözleriydi. O bize örnek oldu,çocuklarımızı onu örnek alarak hep okuttuk.
Belgeseli izlerken,Harut Amca'nın bana''Bizim Kız '' diye seslenmesi geldi aklıma...Sanırım -biz- demeyi bıraktığımız gün   yitirdik bu güzellikleri...
Ben Berke Baş'a kendi adıma çok teşekkür ediyorum.Çok kişiye ulaşmasını çok isterim bu belgeselin...

9 yorum:

  1. Burnumun direği niye sızladı ki...

    YanıtlaSil
  2. Lale'ciğim,tanıyorum Nahide hanımı,sarışın mavi gözlü ve güzel bir kadındı....Babamın amcasının torununun(rahmetli Safinaz halanın) üvey kayınvalidesiydi...Çocukluğuma götürdün beni:)))

    YanıtlaSil
  3. ayaküstü okudum malum iş :) ama çok izlemek isterdim. hüzün...öperim. Asis

    YanıtlaSil
  4. ben hep bir arada olsaydik ne kadar guzel olurdu yasam diye dusunurum, ne kadar renkli.. devletin 'oteki'ye karsi olan tahammulsuzlugu gelenek haline geldi bu memlekette. istanbul da dogup buyumus bir ordu lu olarak yazik ki hic ermeni komsu hikayesi dinleyememisim. simdi londra da yoldan gecen 72 millete bakiyorum da biz kendi zenginligini kendi elleriyle yok eden bir milletin cocuklari olmusuz iste.
    sevgiyle.
    Zeynep

    YanıtlaSil
  5. Ben okurken bu kadar duygulandım, yaşayan, tanıyan sen, izlerken ne güzel şeyler hissettin kimbilir.

    Belgeseli izlerken,Harut Amca'nın bana''Bizim Kız '' diye seslenmesi geldi aklıma...Sanırım -biz- demeyi bıraktığımız gün yitirdik bu güzellikleri...

    Bu güzel duygulu posta ne güzel bir kapak olmuş...

    YanıtlaSil
  6. Bizim kuşağın hep bu tarz doslukları var tüm Türkiyede. Rumlar, Ermeniler, Aleviler, Kürtler. Galiba biz demeyi bıraktıktan sonra sözün çok hoşuma gitti. Bu aralar çok duygusalım ben çok duygulandım yazını okurken. Giden günleremi, o günlerin masumiyetine mi, güçlü dosluklara mı sanırım tüm kaybedilenlere. kalemine sağlık en kısa zamanda bulup izlemem lazım o belgeseli.

    YanıtlaSil
  7. Yine bir an geçmişle karşılaştım sayende..Dikran amcanın elime bastırdığı tentürdiyotun ''korkma kuzum sen erkek adamsın '' demesi kulaklarımda ve tentürdiyotun kokusu burnumda ... çok güzel günlerdi Harut amcanın dükkan camına yapışıp neredeyse saatlerce baktığım çarşıdaki diğer ermeni amcaları teyzeleri hiç sorgulamadan yabancı hissetmeksizin benimsemek çok güzeldi...Senin dediğin gibi ''şimdi biz olmayı unuttuk''.Sadece şunu istiyorum...''herkes birbirini tanısın ve biz olalım,ekmeğimizi sevincimizi,acıyı paylaşalım''sevgi ve saygı ile kalın.. FARUK KALAFAT..

    YanıtlaSil
  8. lale abla komşum o mahallede oturmuş eskiden bu belgesele benzeyen çok anılarını anlatıyor bende dinliyorum belgeseli de izlemek isterim çocukluğumdaki Ordu'yu galiba daha çok seviyorum.çokta güzel anlatmışsın HÜRMET KOÇAK

    YanıtlaSil
  9. Offf Lale'cim çok güzel, çok etkilendim ...

    YanıtlaSil

içinizden geldiği gibi yorumlayın ama unutmayın ki keser döner sap döner gün gelir hesap döner:))